ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ κα ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

Μάιος 2012. Άλλη μια σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Το σχολείο βρίσκεται σε μια διαρκή αναστάτωση * πρόβες για χορευτικά, συναυλίες, θεατρικά και ό,τι άλλο χωράει ο νους σας. Παράλληλα μια εκδήλωση, μεταξύ πολλών άλλων, αναμένεται να αλλάξει κάποια πράγματα…

Ένα βιβλίο μπορεί να γίνει ο καλύτερος σύντροφος σου ένα καλοκαιρινό μεσημέρι κάτω από την σκιά ενός δέντρου, στην παραλία δίπλα από το κύμα, ή το χειμώνα, πίσω από το παράθυρο παρακολουθώντας τη βροχή! Με τα μάτια της φαντασίας του ('κρατήστε' την φράση , θα μας χρειαστεί αργότερα) βλέπει έναν διαφορετικό, ξεχωριστό, μοναδικό κόσμο να ξεδιπλώνεται ανάμεσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Και είναι ευτυχία να ανακαλύπτει κανείς τέτοια άτομα* πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μαθητές γυμνάσιου…

Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στο σχολείο… Μια λοιπόν από αυτές τις πολυάσχολες μέρες πυρετώδους προετοιμασίας η κυρία Ευγενία Φακίνου έκανε την επίσκεψή της στο γυμνάσιό μας. Μία επίσκεψη-συνάντηση για να ακριβολογούμε. Όλα άρχισαν την τρίτη ώρα. Όσοι ενδιαφέρονται συγκεντρώθηκαν στο θεατράκι του σχολείου. Σύντομα άρχισε και η επαφή μας με την συγγραφέα.
Δεν ξέρω τι φαντάζονται οι άλλοι, πάντως εγώ μέχρι τότε, πίστευα πως οι συγγραφείς ήταν όλοι ίδιοι* μια ίδια μορφή, καλοντυμένοι να μένουν σε ακριβά σπίτια με κήπο και τζάκι, συγγράφοντας σε δικά τους γραφεία. Πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρισκόμουν αλήθεια!

Μπροστά μας στεκόταν μια κυρία κάποιας ηλικίας ντυμένη απλοϊκά διατηρώντας ένα χαμηλό προφίλ. Η εικόνα της σου προξενούσε την συμπάθεια, την επιθυμία να την γνωρίσεις καλύτερα. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ομιλία της μάλλον ο διάλογός της καλύτερα με όλους. Μίλησε για την ζωή ενός συγγραφέα, για τα προβλήματα και τα συναισθήματά του, για το πώς δημιουργείται ένα βιβλίο κτλ. Σύντομα είδα με τα μάτια της φαντασίας μου (εδώ μας χρειάστηκε η φράση…) την γυναίκα αυτή ξαφνικά να μικραίνει ηλικιακά. Ο χρόνος σαν να μην έχει περάσει από πάνω της. Σαν να μας γύρισε με έναν μυστικό τρόπο χρόνια πίσω, τότε που έγραφε το πρώτο της βιβλίο. Η αίθουσα γέμισε με αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Όλα διαδραματίζονταν μπροστά μας! Ίσως αυτός είναι ο τρόπος των συγγραφέων να μας κάνουν να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να έρθουμε πιο κοντά!

Οι εντυπώσεις μου από την συνάντηση αυτή πιστεύω πως έχουν ήδη αποκαλυφθεί. Μέσα από τον χρόνο που περάσαμε με την κ. Φακίνου πέρα από τα όσα έμαθα, άρχισα να βλέπω την ζωή με άλλο μάτι, γεγονός που συνειδητοποιώ τώρα. Ευγενική και υπομονετική η γυναίκα αυτή όχι μόνο απάντησε όλες τις ερωτήσεις μας, αλλά μας έβαλε να σκεφτούμε μόνοι μας, χωρίς να το καταλάβουμε, μας προβλημάτισε και μας παρουσίασε έναν άλλο τρόπο ζωής, μια διαφορετική νοοτροπία. Το ίδιο μεσημέρι, γυρνώντας σπίτι από το σχολείο, έψαξα και βρήκα ένα αδιάβαστο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου, το οποίο και άρχισα να διαβάζω. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ίσως χρειαζόμουν μια μικρή ώθηση για να αλλάξω κάτι στη ζωή μου. Τελικά, ίσως αυτό είναι που όλοι χρειαζόμαστε, ερεθίσματα, ευκαιρίες, αλλαγή!

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους συντέλεσαν στην συνάντηση αυτή. Ήταν κάτι παραπάνω από ωφέλιμη και ευχάριστη! Κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Κι αλήθεια, μπορείς να περιγράψεις συναισθήματα με λέξεις; Αδύνατον! Ακόμη και ο καλύτερος συγγραφέας, ο καλύτερος ποιητής, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος δεν μπορεί να αποδώσει ακριβώς τα όσα νιώθει. Κάποια πράγματα δεν τα γράφεις, τα ΖΕΙΣ. Εις το επανειδείν λοιπόν!